Gerard & Irene |
Amerika |
M-Amerika
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
|
Donderdag
3 mei: Amsterdam > Panama stad Het Panama kanaal was indrukwekkend, het verval is enorm en de boten
worden met treintjes door de sluizen getrokken. Sinds de komst van de
Spanjaarden is de stad belangrijk geweest als doorvoerhaven van de Stille
Oceaan naar de Atlantische oceaan.
’s Avonds onder escorte van 3 politieagenten naar een visrestaurant gelopen;
echt niet veilig hier. De vis smaakte voortreffelijk en terug in het hotel nog
een drankje gedronken.
We logeerden
in hotel Funadores en voor we met de briefing konden beginnen moesten
er eerst foto’s worden gemaakt voor het plaatselijke blad Cumbre.
Een uitgave van april 2001 gaf ons een idee van dit maandblad. We zouden
onze foto’s kunnen opzoeken op Internet via www.chiriqui.com/cumbre,
bij thuiskomst bleek deze site pas bijgewerkt tot september 2000, dus
zullen we wat langer moeten wachten. De zes uur durende wandeling over de Sendero de los Quetzales (pad van de Quetzal), voerde ons over beboste hellingen, waar bomen begroeid zijn met mossen en bromelia’s en waar we prachtige boomvarens zagen. Er heerste een sprookjes-achtige sfeer.
De route omhoog
kostte aardig wat kruim bij de steile gedeeltes. Op het einde van de
route stond een armzalige hut waarin een familie woonde. We vroegen of
we een foto van hen mochten maken maar de “man des huizes” stond
dit niet toe. Bij thuiskomst met zijn allen wat gedronken. Daarna een internetcafé opgezocht.
Dat liep als een treintje zo’n snelle verbinding. Weer bij de Conquistador
gegeten. We hadden forel besteld en het duurde en duurde. De forel werd
gefileerd opgediend, heerlijk met geroosterde amandelen. Later op de
avond in de plaatselijke kroeg met Erna, Davy en Franco een pilsje gedronken.
We voeren door prachtige mangrovebossen en genoten van kleurrijke huisjes op palen aan de waterkant. We kwamen terecht in hotel Bahia, voor Erna was er geen kamer, die kreeg een bed in een kast. Het eiland Colon is heet en vochtig, wat rond gewandeld in Bocas; een
vriendelijk stadje, water gekocht en ’s avonds weer heerlijk vis
gegeten bij de Piraat. Alles is hier van plastic, de tafels, borden,
tafelkleden en stoelen, om op weg te zweten!
We voeren eerst op een klein bootje naar de dolfijnen, prachtig zoals die beesten spelen met het water en onder ons bootje doken of naast ons mee deinden op het water. Daarna werd een gehucht op palen bezocht waar we konden genieten van prachtige vissen onder water; het koraal was hier minder mooi. In het bijbehorende restaurantje gebruikten we de lunch en vertokken toen naar het natuurpark Caribbean Dreams op zoek naar gifkikkertjes; deze zijn maar 2 cm. groot, zij hebben blauwe pootjes en een knalrood lijfje. Iedereen dook daarna de zee in; het werd grijs en er was slecht weer
op komst en ja hoor een fikse tropische regenbui kwam over
ons heen.
Bij de supermarkt wat pils en chips gehaald. We sliepen in natuurlodges,
houten huisjes op palen met rieten daken, koude douchegelegenheid en
ook een kleine ontbijtruimte. Gerard, Davy, Franco en ik kregen een gezamenlijk
lodge toegewezen. Twee heren sliepen boven en wij beneden. Fijn dat er
muskietennetten hingen. Het was er overigens heel rustig; we hebben nog
een stukje gewandeld tussen de palmen en varens en andere prachtige tropische
planten. La Fortuna was een klein en gezellig dorp aan de voet van de Vulkaan
Arenal. Deze vulkaan die zo prachtig boven de groene heuvels
van de provincie Alajuela uitstak heeft zeer regelmatig een eruptie die
vooral ’s avonds indrukwekkend moest zijn. Wij hebben daarom speciaal
aan de voet van de Arenal een restaurantje opgezocht om dit spektakel
te kunnen bekijken. Het was bewolkt maar af en toe schoof er een helder
stukje voorbij de krater en zagen we iets van dit schouwspel, te weinig
om de ah’s en oh’s te horen.
Ook kaaimannen en schildpadden, blauwe reigers,
hele kleine vleermuisjes, ijsvogels en vlinders. Ook hier zagen we hoog
in de boom een luiaard zitten.
Hierna reden we de busch in en kwamen uit bij een schitterende haciënda.
We kregen een mooie lodge, er was een bar, we konden zwemmen, enz.
De 1e slinger ging bij Gerard en bij mij ontzettend goed. De 2e slinger ging ik de mist in, kon niet remmen, botste met een rotgang tegen een van de begeleiders aan. We hingen af en toe 40 meter boven de grond en ik had schrik en dat was nu net funest. Gerard voelde zich een vogel in de lucht en bij hem gingen de 14 slingers geweldig, bij mij soms goed, soms helemaal niet, been gestoten aan een aan de platformen; maar het was een hele ervaring en achteraf toch blij dat ik had meegedaan. Lunch in de haciënda en toen op weg naar het nationale natuurpark.
Joke, Anneke, Gerard en ik liepen een rondje door het natuurpark.
Om 19.30 uur werd het diner geserveerd en om 21.00 uur lagen wij in bed,
niet te geloven maar we waren ontzettend moe na deze actieve dag.
In Moyagalpa stond een busje en pick-up te wachten. Alle bagage op de pick-up plus de mensen die niet meer in het busje pasten. We gingen op weg naar het dorpje Altagracia aan de noordkant van het eiland. Achter in de tuin van het hotel stonden kleine huisjes, heel simpel, maar wel met douche en toilet en gelukkig ook een fan, want het was bloedheet. Het eten moest vooraf besteld worden, we namen vis want we hadden witte wijn koud zien liggen. Even het dorpje ingelopen en naar de processie ter ere van Maria gekeken, zo ook naar de petrogliefen naast de kerk. Het was gezellig ’s avonds in de tuin van het hotel en het eten
smaakte voortreffelijk.
De eerste steen met fraaie tekeningen was een offerblok; de 2e steen zou een wegwijzer moeten voorstellen, voor mij had deze steen iets met vruchtbaarheid te maken. Her en der over het land lagen kapotte stenen met diverse voorstellingen.
National Volcan Masaya.  Het was nog steeds erg warm dus werd er door diverse mensen kokosmelk
gedronken. Tegen 17.00 uur waren we terug in het hotel. Even slapen voordat we ’s
avonds op stap gingen. Het eten blijft lekker en de bar heel gezellig.
Terug lopen naar het hotel ging verkeerd, we kwamen in een andere wijk
terecht en daar zagen we een aantal kinderen die high waren van het lijm
snuiven. Diep triest. Het
museum van ’t convent Franciscaner bezocht. We
kregen een gids mee die alleen Spaans sprak en dat was niet zo gemakkelijk.
In het museum stonden veel pré Colombiaanse beelden. Deze werden
gemaakt uit lavasteen met basalt. De menselijke gedaantes kregen een
beest op hun rug en hoofd. Daarnaast werden gave en schitterend bewerkte
schalen, potten en vazen tentoongesteld.
Bij het Sandinistisch standbeeld, dat boven de stad uitsteekt, hadden we een prachtig uitzicht. In het Nationaal Museum stonden ook weer prachtige potten en schalen. Over de dubbele precolumbiaanse beelden werd verteld dat men geen problemen had met het ontdekken van de figuren, maar wel wat de betekenis van het dier achter op de rug en op het hoofd was, alter-ego of spiritueel? We logeerden 2 dagen in Hotel Europa, goed hotel, tenminste de kamer
waarin wij sliepen. De Kathedraal van León is de grootste van Midden-Amerika en was zeker de moeite waard, ware het niet dat er een aantal zakkenrollers rondliepen. Wij waren hier niet op verdacht, wie doet dat nu in een Kathedraal. De allereerste keer dat we gerold zijn tijdens een reis, we waren goed boos. Achteraf bleek dat er meer groepsleden last van hadden gehad. Volgens een locale legende waren de bouwplannen van deze Kathedraal oorspronkelijk
bedoeld voor Lima, hoofdstad van Peru, maar werden op de boot vanuit
Spanje verwisseld. Vooral de grote schilderijen van de Kruisweg die in
deze kerk hangen behoorden tot de hoogtepunten van koloniale kunst.
De natuur onderweg in Honduras was prachtig, veel in bloei staande bomen in allerlei kleuren en niet zo dor als Erna ons had voorgespiegeld. Sommige wegen waren erg slecht, nog de naweeën van orkaan Mitch. Diverse bruggen stonden op inzakken en daar waren noodvoorzieningen voor getroffen. Tegen 16.45 kwamen we aan bij ons Hotel InterContinental in Tégoes (zilverheuvel).
Het hotel was een kale bedoening, briefing van Erna en daar werden we
niet vrolijk van. Ook dit was een behoorlijk criminele stad, dus voorzichtig
zijn, met groepjes de stad in, geen sieraden dragen, niet alleen geld
pinnen!! Dus ’s avonds zijn we in groepsverband gaan eten. Locale
tent opgezocht met live muziek. Aangename sfeer. Wij liepen met Ed, Joke en Anneke naar de watervallen, dat kostte behoorlijk
wat kruim, maar door de aanmoediging van de anderen kwamen we weer terug
bij de ingang. De bammetjes die Gerard ’s ochtends had klaar gemaakt
gingen er goed in. Roatán is een van de Bay eilanden,
die een verlenging zijn van het rif dat voor de kust van Belize ligt. Deze eilanden
werden oorspronkelijk bewoond door de Maya’s,
waarvan nog enkele ruïnes getuigen. Piraten maakten er lange tijd de dienst
uit. Weer kregen we een nieuwe chauffeur en een andere bus. We reden over
mooie wegen door een bergachtig landschap, deed een beetje aan Zuid-Europa
denken. Wij kregen een enorme cabana, 2 enorme bedden
met een hele grote fan daarboven, was wel nodig, bloedheet. Wij zochten een plaatsje onder de palmbomen, dicht bij het rif om te snorkelen, af en toe een drankje halen en lekker eten in het bijhorende restaurant. We konden met de creditcard betalen, dat was heel gemakkelijk. Davy, Erna, Edward en Agnes zouden gaan duiken maar de zee was te wild,
dus sloten zij zich ’s middags aan om te snorkelen. Vrijdag 25 mei: Islan
Roatán > Copan We reden via San Pedro Sula, overigens een pracht route richting Copan. Copan is het meest zuidelijke Maya centrum en de plaats waar de Maya kunst haar hoogtepunt bereikte. Dat was te zien aan de patronen die de stèles, tempels en trappen bedekten. De andere Maya centra zoals Tikal en Palenque waren groter, maar nergens bloeide de decoratieve kunst als in Copan. De inwoners perfectioneerden hun astronomie. De Maya’s ontdekten Venus, Jupiter en Mars, die nauw verbonden waren met hun kunstvormen.
Een van de mooiste sculpturen was altaar Q; langs de zijkanten zijn 16 koningen van Copan in reliëf uitgesneden en als laatste Yax-Pac, de ontwerper. Achter dit altaar vond men een hol waarin men beenderen van 15 jaguars vonden die waarschijnlijk geofferd zijn ter ere van Yax-Pac en zijn voorvaderen. De gids vertelde dat de Maya’s 3 dagen per jaar vochten 21 maart, 21 juni en 21 september. De vijanden werden eerst gemarteld en dan geofferd aan hun goden.
Daarachter lag de plaats voor het balspel, lin het centrum van de stad gelegen vanwege het sociale aspect. De
kapitein van het winnende team werd geofferd!!
Tempel 16 was gebouwd tussen het westelijke en oostelijke plein en de laatste etappe is afgewerkt in de periode dat Yax-Pac aan de macht was. Boven op de oude tempel werd door deze koning een nieuwe tempel geplaatst. Deze tempel is nu bekend als de rose-lila tempel of de tempel van de zon. De ontdekking van deze tempel heeft de archeologen geholpen om inzicht te krijgen hoe Copan er uitzag in zijn glorieuze dagen. De mooie maskers op dit gebouw hebben hun oorspronkelijke kleur behouden en een replica staat nu in het museum.
Tegen 14.00 uur terug in het hotel en wederom een siësta gehouden.
Een tropische onweersbui brak weer los en wij zaten gezellig met een
aperitief op het dakterras met Joke en Ed. In het begin van de avond
werd het weer droog en dus gingen we op weg naar een eethuisje. Onderweg
kwamen gigantische mieren uit de grond, met honderden tegelijk. De inwoners
verzamelden deze mieren en achteraf bleek dit voor hen een lekkernij.
De hele groep ging mee uit eten ’s avonds,
leuke eettent, wel erg druk. Erna werd verwend middels een enveloppe
met geld en na het eten brouwden we er nog een feestje van in de bar.
Irene |
Daarna werden we naar het centrum gebracht. We wilden de stad bekijken.
In het oude gedeelte werden we tot 2x toe gewaarschuwd dat we weg moesten
uit die omgeving, was veel te gevaarlijk. Anderen uit de groep werden
door de politie teruggebracht naar het hotel.
Niet ver van Boquete ligt het nationale park Volcan Baru,
de Baru is de enige dode vulkaan die Panama heeft en is met zijn
3475 meter tevens het hoogste punt.
Vanuit Almirante werden we met een taxiboot naar Bocas del Toro gebracht.
De boot ging ontzettend snel, we lagen diep in het water en door het
woelige weer werden een aantal reisgenoten nat door het opspattende water.
Een eerste ontbijt was een broodje hamburger, wij dachten een broodje
gezond. In ieder geval een goede ondergrond voor de snorkeldag. 
Over een lange brug, natuurlijke grens, liepen we bepakt en bezakt Costa
Rica binnen.
Vandaag werd er vroeg vertrokken, we reden langs de Caribische kust naar
Puerto Limon. Vanaf hier gingen we het binnenland in en klommen langzaam
omhoog naar La Fortuna.
Onderweg stopten we bij een secropiaboom omdat daar vaak luiaards in
verblijven. We konden hem hoog in de boom zien zitten; komen maar 1x
per week naar beneden, hebben een onooglijk, moeilijk lichaam. Bij de
rivier stapten we in een smalle boot zodat we van beide kanten de oevers
konden bekijken. We hebben heel wat gezien. Schuilbekreigers, slangenhalsvogels,
brulapen (niet om aan te horen), monnikskapapen zagen we maripa, vrucht
van de palmboom, eten.
De lunchstop was in Liberia; op de Zocalo stonden mensen van Radio Monumental,
dat was een behoorlijke herrie en de Zuid Amerikanen kunnen een aardig
potje ouwehoeren.
5.45 uur opgestaan, 6.30 ontbeten en 7.15 werden we aangetuigd voor de tree
top tour. We mochten zelf niet aan het equipement komen, laat
staan iets veranderen. De groep was erg groot, we werden gebracht met
jeeps en daarna liepen we naar de eerste boon met een groot platform,
via een hangtrap naar boven geklommen en geluisterd naar de uitleg, het
zekeren, het remmen (later bleek dat ik daar niet geweldig in was) enz.
Verder prachtige bomen met enorme wortels,
daar vielen wij bij in het niet. Bovenin hoorden we weer brulapen tekeer
gaan. Het park staat bekend vanwege de Guaria-Morada orchidee,
Costa Rica’s nationale bloem; die hebben we jammer genoeg gemist.
Tegen half vier waren we terug bij de ingang en zijn we toch naar de
haciënda gelopen.
Afscheid genomen van Carlos en met onze bagage de grens over gestoken
naar Nicaragua en als het goed was stond daar weer een andere bus met
chauffeur op ons te wachten.
Dagje vrij, uitgeslapen, ontbeten en naar het centrum gewandeld.
Negen uur vertrek naar Managua, een criminele stad en
de huidige hoofdstad van Nicaragua. We reden eerst naar een vervallen
hotel van de fam. Somoza (wonen tegenwoordig in Miami).
León herbergt ook de oudste universiteit van het land en is mede
hierdoor nog steeds het culturele en intellectuele centrum van Nicaragua.
Vandaag stond het oudste nationale park van Honduras, La
Tigra, op het programma.
De was weg gebracht, equipement voor het snorkelen gehuurd en
in een taxibootje met Joke en Ed naar West end bay.
Op het einde van de dag terug naar ons hotel. De snorkeluitrusting ingeleverd,
witte wijn en rum gehaald om te borrelen op de veranda. Eten hoefde niet
meer na de uitgebreide maaltijd van ’s middags.
De Acropolis was verdeeld in tweeën;
westelijke plein en oostelijke plein.
De hiëroglyfen trap is het
meest beroemde monument van Copan en was het werk van koning Smoke Shell. Tegenwoordig
is dit monument bedekt tegen weerelementen. De
schitterende aanblik verdwijnt hierdoor enigszins.
Het Cacique hotel in Panajachel is nog hetzelfde, luxe en grote kamers. We kregen
dezelfde kamer toegewezen als in 1996…..toeval!!
We vertrokken om 9.00 uur naar de Markt van Solala; was minder uitgebreid
dan de 1e keer. Maar wel weer heel leuk om al die indiaanse klederdrachten
weer te zien. 
De stad kenden we van de Mexico reis, alle bezienswaardigheden hadden
we toen gedaan. Nu was het terrassenwerk, winkeltjes kijken en mensen
kijken op de Zocalo.