Gerard & Irene |
Europa |
Turkije
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
|
| Rondreis Turkije 14 mei t/m 03 juni 2000 |
Zondag
14 mei: Amsterdam > Wenen > Ankara
De citadel van Ankara wordt beschouwd als het oudste deel. Vele mooie voorbeelden van fijne traditionele architectuur zijn binnen de muren te vinden. Daarnaast een aantal groene zones, waar het heerlijk relaxen is. Vele gerestaureerde traditioneel Turkse huizen in het gebied rondom de Citadel doen nu dienst als restaurants. De overblijfselen van het Romeinse theater van
podium en coulissen konden we vanaf de citadel bekijken.
Hierna reden we terug naar het hotel langs een soort van “pretpark”, het Genclik park. Hattussas vormde het voormalige Hettitische religieuze centrum en stond bekend als de stad
der Tempels, vanwege de aanwezigheid van meer
dan 70 tempels.
Bij het avondeten Turkse wijn geprobeerd, net zuurtjeswater. Jammer want er bestaat goede wijn vertelde Jan. Het merk "Yakut - Kavaklidere" bleek later inderdaad een smaakvolle rode wijn te zijn.
We reden over de hoogvlakte
naar Cappadocië, veel landbouwgebieden. Dagloners
komen hier werken, zetten hun tentje op tijdens de vakantiemaanden; het
schijnt zo dat er een aaneengesloten vakantie van 3 maanden is zodat
de hele familie mee kan gaan werken.
Bij een potterbakkerij, ruimte was uitgehakt in de rotsen; temperatuur bleef dan constant, konden we de werkzaamheden bekijken.
Urgup is een levendige toeristenplaats aan de voet
van een rots doorzeefd met oude woningen. Dit stadje vormt een uitstekende
uitvalsbasis voor verkenning in Cappadocië.
We hebben met Yuksel, Hilma, Jannie, Paul, gegeten bij Mikro, een familie restaurant.
Het eten smaakte prima en bij afscheid kregen we een asbak cadeau, een
echt kitsch ding, maar even goed een aardig gebaar. De mensen zijn erg
vriendelijk. Ook hier smaakte de wijn naar zuurtjes water.
Gedurende de Byzantijnse tijd zijn er kloosters in de rotsen uitgehouwen, waar in okerkleurige fresco’s de tinten van de omgeving weerspiegelen. In het openluchtmuseum is een kloostercomplex bestaande uit kerken en kapellen, die met fresco’s bedekt zijn. De meeste kapellen dateren uit de Byzantijnse en Seltsjoekse periode. Vele kerken zijn gebouwd volgens een kruisvormig grondplan, met een centrale koepel gedragen door 4 pilaren. Tot de meeste fameuze kerken van Goreme behoren de Elmali kerk en de Yilani kerk met fascinerende fresco’s van de vervloekten temidden van slangen. De Karanlik kerk noemt men ook wel “donkere kerk” omdat er slechts een raam is waardoor licht naar binnenkomt.
We zijn ’s avonds met 6 personen gaan eten in het restaurant van
de peper en zout stellen. Jannie en Paul wilden ook graag zo’n
peper en zoutvaatje; kopen moest Paul het stelletje, gratis was er niet
meer bij.
Als volledig onafhankelijke gemeenschap bevatte deze stad opslagruimten voor graan, stallen, slaapvertrekken, keukens en zelfs luchtschachten.
Byzantijnse rotskapellen bedekt met fresco’s waren in grote aantallen in de rotswanden te vinden. De ene kerk konden we gemakkelijk bereiken, voor een andere moesten we behoorlijk over de rotsen klauteren Er was voor iedereen wat te beleven. Gerard was rap van been en liep meestal voorop, ik was wat trager en sloot dus vaak de rij met Jannie samen. In het laatste stukje van de vallei lag een groot, oud kloostercomplex Seline Klooster genaamd. Tegen vijf uur waren we op de
plek waar de chauffeur ons weer op zou halen. Een pilsje gedronken en naar het Akar Pension gereden. Nu is het een favoriete stop voor toeristen.
Deze Karavanserai is verdeeld in 2 pleinen, een overdekt en een onbedekt.
Het open plein, waar zich een kleine moskee bevindt, wordt gebruikt in
de zomer en in de winter dus het overdekte plein. Hierom heen bevindt zich een lokale markt waar het heerlijk geurde naar kruiden, noten en gedroogd fruit.
In Konya kregen we een hotel midden in de stad, gerund door een Turk die Duits sprak. Hij had een aantal jaren in Duitsland gewerkt, had soms een beetje heimwee.
Konya was de hoofdstad van de Seltsjoek Turken en stond in de 12e en 13e eeuw bekend als een van de grootste culturele centra van Turkije. Tijdens deze bloei stichtte de mysticus, Mevlana de Sufi orde, beter bekend als de dansende Derwisjen.
In de stad zijn verder Seltsjoekse en Osmaanse Moskeeën te vinden, evenals een levendige Bazaar. Konya is ook de meest religieuze stad van Turkije, we konden niet met blote benen en armen lopen en in de moskee moest er ook iets op het hoofd. De moskee van de Sultan is erg sober, alleen de preekstoel is nog origineel van ebbenhout. Buiten in het mausoleum liggen 8 sultans begraven.
De baas van deze zaak was zeer vereerd om in de Trottergids te staan;
het menu was als volgt; Okrasoep, dolma’s (gevulde wijnbladeren
met rijst) Aubergineschotel en een speciaal Turks toetje. De koffie kregen
we van het huis.
Typisch Romeins is het gesloten karakter van het theater. Het imposante kalkstenen toneelhuis dat als achterwand dient, is even hoog als de zitplaatsen. Op de door zuilen gedragen en versierde balkons en in de nissen van het toneelhuis stonden beelden. Boven het toneelhuis was een houten dak dat bescherming bood tegen zon en regen. Opvallend aan dit theater is de brede, overdekte omgang die de 20 rijen beneden en 19 rijen boven scheiden. Boven de bovenste rij is een arcaden omgang met kruisgewelven die het gesloten karakter van dit theater nog eens versterkt. Door naar Antalya waar we in het Abad hotel zouden logeren; helaas dubbel geboekt, dus moesten wij verhuizen naar Ani Pansiyon, een groot huis waar kamers verhuurd werden. We zaten dicht bij de haven. Gezamenlijke
maaltijd afgesproken in een restaurantje om de hoek. Hier schonk men
dus Yakut-Kavakliderewijn en die smaakte inderdaad goed. Nagetafeld met Jannie en
Paul en daarna met Hilma en Yuksel naar een gelegenheid waar men echte
Turkse muziek ten gehore bracht. Wij dachten nog een fles wijn te bestellen,
die kostte daar dus fl. 60,00;
we namen dus genoegen met koffie en crème de Menthe.
Het theater was merendeels verwoest. Op de top van Termessos hadden we een schitterend uitzicht over de omgeving en de her en der verspreid liggende monumenten.
Daarna kwamen we Jan Mens tegen die ons vertelde dat de bus een andere standplaats had ingenomen, dus liepen we daar naar toe en we gingen op weg naar Olympos. Jannie werd niet lekker; ze dacht dat dit aan de pijnstillers zou liggen die ze geslikt had voor haar knie. Naarmate de tijd verstreek werd Jannie steeds beroerder. We zouden onderweg nog een grot bekijken met tekeningen van 9000 jaar voor Christus. Jan had daar niet veel zin in en voor Jannie was het beter dat we doorreden naar het hotel. We zitten
in Olympos ver van de bewoonde wereld. Jannie ligt in bed en het strand
is lekker rustig. We hebben goed gegeten en doorgezakt met Diekman wijn,
smaakte redelijk. Daarna zijn we doorgelopen naar de boomhutten; deze werden verhuurd aan
backpakkers, heel simpel, heel goedkoop en het heeft wel wat om in een
boom te slapen.
Van de vlammen wordt gebruik gemaakt door de thee jongens, zij verdienden op deze manier wat aan de toeristen.
Gerard en Jannie bleven op een terras zitten, Jannie voelde zich nog niet geweldig en Gerard had last van zijn knie. Om ongeveer 12.00 uur kwamen we in Kash aan. Leuk hotel, Mimosa Pansion, en wij hadden een mooie kamer met balkon. Met 6 personen gaan eten in een Obarestaurant. Heerlijk maar ook hier pittig van prijs, zal wel komen omdat we aan de kust zitten. Jannie ging na het eten terug naar het hotel, was nog steeds niet fit. Paul, Hilma en Yuksel liepen naar het oude theater en wij zochten een leuk terras bij de haven. Later geld gepind en dan voelden we ons iedere keer miljonair.
Woensdag 24 mei: Kash
We meerden later bij een klein dorp af waar nog een oud fort te bezichtigen viel en daarna hadden we van bovenaf een prachtig uitzicht. Op de terugweg windkracht 4 á 5; de golven spatten regelmatig over het dek, met moeite een foto-toestel gehaald voor een plaatje. Het was een aardige dag. ’s Avonds bij de concurrent van gisteren gegeten,
Jan nog opgezocht in de bar, maar er was weinig te doen.
Opvallend is het zogenaamde Harpijen monument uit 480 voor Christus, dat een hoogte van bijna 9 meter bereikt. De kleine begraafkamer op de top van de rechthoekige pijler is rondom versierd door Friezen. Verder liggen er nog veel mozaïeken in de velden.
Ge liep met ons terug, verloor een schoen en vroeg aan iedereen hulp behalve aan ons. Bij het inleveren van de gehuurde spullen ontbrak er dus een schoen van Ge, vervelende situatie vonden wij. Ge echter trok zich daar niets van aan. Nadien de lunch gebruikt, zoals aanbevolen de gözleme, gevulde pannenkoekjes. In 1923 moesten de Anatolische Grieken van Ataturk verhuizen naar Griekenland. De voormalige bewoners hadden nooit in Griekenland gewoond en spraken geen Grieks. Dezelfde tragedie ging ook op voor de Turken woonachtig in Griekenland, die werden ook gedwongen naar Turkije te verhuizen. Kayaköy is een van die dramatische soort plaatsen aan de kust. Vier duizend huizen zijn onbewoond. De heuvel staat vol ruïnes en overblijfselen van We verlieten het dorp via de top en liepen en soms klauterden we door de pijnboombossen terug naar Olüdeniz. Jannie was “kapot”; een gemakkelijke wandeltocht was anders.
Het goed bewaarde stadion is met zijn 262 meter lengte en plaats voor 30.000 bezoekers het grootste in de antieke wereld. Hier kon men atletiek, ring- en bokswedstrijden bijwonen. Deze oude stad is opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Wij logeerden in hotel Kocak. Gerard dook voor het eten nog even het
zwembad in. We zouden op het dakterras eten geserveerd krijgen. Het “lopend
buffet” stond al klaar bij bovenkomst, smaakte prima. Nadien afgezakt
naar het terras rondom het zwembad, een buikdanseres deed haar best om
de mensen te vermaken. Ze kwam echter ook nog langs voor geld, mochten
de heren tussen haar kleren stoppen. Laat naar bed. We reden allereerst naar het huisje van Maria; het verhaal gaat dat na de dood van Jezus apostel Johannes zich hier vestigde met Maria. Herinneringen hieraan vormen de Johannesbasiliek op zijn begraafplaats en het huisje van Maria, nu een bedevaartplaats voor gelovigen en vele toeristen. Ook de Islamieten aanbidden Maria. We hebben ook nog een wandeling gemaakt door het Virgin Mary cultuurpark. Tegen de middag kwamen we aan in het mooie hotel Kale Han met zwembad. Ergens in het stadje de lunch gebruikt en daar heeft Jannie ook Lokum gekocht, niet zo zoet als dat ik dacht dat het zou zijn. Na de lunch het museum gewijd aan Artemis bezocht, klein maar met fraaie beelden en sculpturen. Helaas mochten we er niet fotograferen. Terug naar het hotel, ik was moe en dook het bed in, Gerard en de anderen
vermaakten zich bij het zwembad. Om 20.00 uur afspraak om te gaan eten. Maandag 29 mei: Selcuk-Efeze
Efeze beleefde al vroeg een grote bloei vanwege
zijn gunstige ligging aan de monding van de rivier, in een vruchtbare vlakte
en aan een grote handelsweg. Het rijke Efeze werd
vaak geplunderd door koning Kroisos van Lybië. Het theater heeft een prachtige akoestiek, duidelijk hoorbaar toen Paul begon te zingen.
De schitterende gerestaureerde gevel van 2 verdiepingen
heeft 8 Corinthische zuilen, beelden nissen en friezen met bloemen en gevleugelde
figuren. In de onderste nissen staan vrouwen-gestalten die wijsheid, daadkracht,
inzicht en wetenschap uitbeeldden. We kwamen langs de Trajanusbron, deze
was gewijd aan de Romeinse Keizer Trajanus.
In het midden lag het bassin dat aan 3 zijden werd omringd met dubbele rijen
Corinthische zuilen. In de nissen stonden beelden
van de Keizerlijke familie. We liepen
over de Kuretenstraat naar de Herculespoort, daar
is niet zoveel meer van over.
De Hadrianustempel is het fraaist geconserveerde gebouw aan de Kuretenstraat. De gevel bestaat uit 4 Corinthische zuilen met kapitelen en een rijk versierde rondboog waarop de stadsgodin Tyche is afgebeeld. Op de reliëfs staan mythologische voorstellingen. Tegen de middag liepen we Efeze weer uit, het was inmiddels behoorlijk druk geworden. Onderweg koffie gedronken en een tosti gegeten. Het Artemesion hebben we overgeslagen, daar stond nog maar 1 zuil overeind. Via een schattig, oud Turks badhuis kwamen we bij de Moskee Bey, alleen de buitenkant bekeken; we konden niet naar binnen, hadden geen hoofddoekjes bij ons. Tegenover deze moskee lag een prachtige tuin, Karamese. Overal waren kleine terrasje en konden we genieten van Turkse drankjes en specifieke Turkse gerechtjes.
Terug naar het hotel waar we het zwembad opzochten; Paul, Hilma en Yuksel
gingen nog naar het dorpje Sirince, bekend door de zelfgemaakte wijnen. Nadien kwamen ze terug bij het zwembad. Natuurlijk wijn
geproefd in Sirince maar die was Hilma niet goed bevallen. Hier liggen op een steile heuvel de ruïnes van Pergamon, een van de grootste culturele centra uit de antieke wereld. Ook hier was de bibliotheek beroemd en concurreerde met die van Alexandrië. Uit angst dat Pergamon groter zou worden, zetten de Egyptenaren de uitvoer van papyrus stop. De Pergamezen zochten een alternatief en prepareerden huiden tot perkament en bonden deze, de voorloper van onze huidige boekvorm.
Het altaar van Zeus was bijzonder om
te zien.
Bijzonder aan dit centrum waren de uitgangspunten, een combinatie van geneeskunde en psychotherapie. Men gebruikte onder meer suggestie, droomanalyse, zon- en waterbaden en plantensappen. Grappig was dat juist deze dag een werkgroep in psychologie zich met dit onderwerp bezig hielden. Ze zaten met zijn allen onder een grote boom. Jannie ging nog even kijken of er toevallig iemand van het GGzE aanwezig was.
We kregen een hotel aan de kust, jammer genoeg een aantal kilometers van het dorpje vandaan. Vanaf het terras van ons hotel keken we op het Griekse eiland Lesbos.
Diner in hotel en daarna met de bus naar het centrum. Over de
boulevard gewandeld, leuke hotels en bars. We liepen een kleine bar binnen
en bestelden koffie met Amaretto. De prijs nadien was vreselijk, een
glaasje Amaretto kostte fl. 16,--. Nou ja moest kunnen, maar Gé ging
haar drankje binnen betalen, Jan Mens liep ook weg en voor de chauffeur
moest betaald worden + nog 10% bediening over alle drankjes. Jan en Gé hebben
nu echt wel afgedaan, krenten zijn het allebei.
Het huidige opgravingterrein van Troje was veel minder inspirerend dan het verhaal van Homerus. Behalve het nagebouwde paard, wat bij aankomst in de steigers stond, enige resten van muren en een theater is er weinig herkenbaars op dit terrein te vinden. Na ¾ uur hadden we het dan ook wel gezien en gingen op weg naar Bursa. Tegen half vier kwamen we bij ons hotel Artic aan, rommelig en dubbel
geboekte kamers. Jan ging voor ons op zoek naar de Hamman en wij liepen
snel de Bazaar in op zoek naar zijde.
Onze dame sprak enkel Turks en met gebaren werd er gewezen wat er gedaan ging worden. Ik was steeds het eerste aan de beurt, Jannie en Hilma konden dat goed bekijken. Het was een hele happening en we waren echt schoon geschrobd met groene zeep!! Onze huid stond zo strak alsof we uitgedroogd waren. Flink wat vette crème op mijn huid gesmeerd en het euvel was weer verholpen. Half negen afgesproken voor het eten en nadien in de bar van het hotel
nog een drankje gedronken; een Djoser groep zat er ook; wat wetenswaardigheden
uitgewisseld en naar bed.
De bazaar was echt geweldig ook weer een diversiteit van winkeltjes, straatverkopers, we konden er zelfs een pilsje drinken. Toen we de Bazaar uitliepen regende het dat het goot; niemand iets bij zich, behalve ik, een heel klein pluutje waaronder wij het samen amper droog hielden. Zo
snel mogelijk naar het station gelopen waar de vorige eeuw de Oriënt
express begon of stopte. De trein reed vanuit Istanbul via Wenen,
Parijs naar Londen. Prachtige ornamenten hingen tegen de muren als aandenken.
Wij hebben iets genuttigd in het Oriënt Express restaurant. Samen
gegeten en iedereen nog even naar het dakterras behalve ik; voelde me
niet fit.
Allereerst naar het Topkapi paleis; dit paleis wordt beschouwd als een van de aantrekkelijkste bezienswaardigheden van Istanbul. Sultan Mehmet, de veroveraar, startte de bouw in 1462 en alle daarop volgende Sultans bouwden er een stukje aan. Diverse stijlen zijn dus te bewonderen. De harem werd er in 1600 aan toegevoegd. Het paleis was gedurende 4 eeuwen het centrum van het Osmaanse rijk.
De Irene kerk, ook bijzonder.
Op 29 mei 1453 viel de Aya Sophia in Osmaanse handen en 2 dagen later was de kerk een moskee geworden. Nu doet het dienst als museum. Het interieur heeft versierde pilaren, bedekt met bladgoud. Ook hier prachtige glas in lood ramen, geweldige mozaïeken waaronder een van Keizerin Irene, mijn naam komt veel voor in de historie van het Oosten. De vloer lag bedekt met tapijten.
Tegenover de Aya Sophia staat de indrukwekkende Sultan Ahmet Moskee, door toeristen ook wel de blauwe Moskee genoemd vanwege de blauw-groene tegels en de blauw geschilderde motieven tegen de wanden.
De vloer was bedekt met allemaal dezelfde tapijten, fraaie glas-in-lood ramen, prachtige mozaïeken. De Moskee had een grote binnenplaats, die vonden wij niet geweldig. De tuin rondom de Moskee was schitterend. Na het bezoek van deze Moskee doken wij onder een grote parasol ergens
op een terras; het regende weer. Paul, Jannie en Hilma liepen nog een
museum in achter de moskee. Nadien gezamenlijk terug naar het hotel.
Het knusse dakterras opgezocht en op deze laatste avond zouden we met
de groep gaan eten. Jan had een aardig restaurant uitgezocht, wij hadden
wat fooi voor hem bedacht, het was heel gezellig zelfs met Gé erbij!!
Nog een laatste kopje koffie en Lokum gekocht. Terug naar het hotel waar de chauffeur al klaar stond om ons naar het vliegveld te brengen. We vlogen met Lauda-air. De stewardessen dragen Nicky Lauda petten. Grote beenruimte, leren stoelen, vriendelijk personeel, relaxed dus weer naar huis. Klein uurtje wachten in Wenen en door naar Amsterdam waar Taxi
Janssen uit Nuenen ons weer naar huis bracht. Irene |
Ankara ligt in het centrum van
Anatolië op een hoogte van 850 meter en is de hoofdstad van Turkije. Het
standbeeld en mausoleum herinneren aan Kemal
Ataturk, die vanuit Ankara destijds de onafhankelijkheidsoorlog leidde.
Met de bus reden we naar het Anatolisch museum; beroemd
en druk bezocht. Het museum is ondergebracht in een
15e eeuws, met 10 koepels overdekte bazaar en omvat de voorwerpen uit
de Anatolische beschavingen vanaf de steentijd met als hoogtepunt de
Hettieten collectie. De gids die de rondleiding verzorgde, vertelde dat
hij een afstammeling is van de Hettieten.
We bezichtigden ook de Koninklijke poort,
de Leeuwenpoort en de Yer Kapi (ondergrondse
tunnel), aaneengesloten door dubbele muren,
die vroeger de heilige stad omringden.
Later in het dorp een pilsje gedronken; onze gids vroeg ons op de thee
maar achteraf bleek dat we dan in een tapijtenzaak zouden belanden, daar
hadden we geen zin in. We liepen terug naar het Motel.
Het lieflijke plaatsje Avanos, aan de oever van de rivier
de Kizilirmak, toonde voorbeelden van lokale architectuur en heeft een
reputatie vanwege het lokale handwerk. Aardewerk is het meeste populaire
handwerk. Geweven en geknoopte tapijten zijn ook weer in opkomst.
Met de groep op pad om Pide te gaan eten; een soort brood gevuld met
kaas of gehakt met groenten. Smaakte prima. Daarna ging ieder zijn eigen
weg, geld gewisseld, postzegels gehaald, naar huis gebeld. Een restaurant
opgezocht waar we de kaarten konden schrijven en even lekker konden zitten.
Vanuit het openluchtmuseum begonnen Paul, Jannie, Gerard en ik aan de
wandeling naar Zelve. We liepen door sprookjesachtig landschap. Soms
heel kaal, soms met veel groen en prachtige bloemen. Onderweg gepicknickt
in een van de oude uitgehouwen huizen.
onderaardse stad Derinkuyu.
In Ihlara werden we even gedropt om inkopen te doen
voor de picknick lunch tijdens onze wandeling in de kloof. De bus reed
ons hier naar toe, we zochten een leuke plek om te eten en daarna begonnen
we aan de wandeling. De rivier de Melendiz heeft de Ihlara vallei het
aanzien gegeven van een indrukwekkende canyon.
Lekker weer en om 8.00 uur gingen we op weg naar de Karavanserai
Sultanhani, vroeg in de 13e eeuw gebouwd door de Seltsjoekse Sultan
Alaeddin Keykubat.
De Alaeddin moskee is gebouwd in
de oude Citadel. De oude Koranschool is bijzonder
fraai en wordt gebruikt als museum. De bekendste is de Mevlana moskee die de skyline van Konya domineert.
Via de Trottergids van Jannie kwamen we ’s avonds in een bijzonder
restaurant, genaamd Kösk, terecht in een oud, verbouwd Osmaans huis
met traditionele gerechten. Hier werd geen alcohol geschonken.
Daarna hebben we het Aspendos Theater bekeken;
een van de mooiste theaters van Pamfylië en het best bewaard gebleven theater van
Klein-Azië. Het is gebouwd tijdens de periode van Marcus Aurelius;
dit was een gift aan de stad en diende ter verering van de goden.
We zouden met de bus naar de Hadrianuspoort; deze poort is de enig overgebleven toegang naar de oude stad van
Antalya. De poort is gebouwd ter ere van het bezoek
van Keizer Hadrianus in 130. De rijk versierde boog met reliëf ornamenten
van bloemen, vruchten, leeuwenkoppen, had 3 toegangen
en steunde op 4 voetstukken. De marmeren Corintische zuilen en het dubbele
front zijn opvallende elementen van deze Romeinse
triomfboog.
’s Avonds naar de Chimera gelopen; een natuurverschijnsel,
in de oudheid al vernoemt naar het vuurspuwende monster. Uit de berg Chimera
rijzen op diverse plekken eeuwige vlammen op, gevoed door een gas dat uit de diepten
van de bergen komt.
Even buiten Demre zijn prachtige rotsgraven te
zien. Uitgehouwen in de rotswand in de vorm van huizen.
De hele groep ging ’s avonds mee eten bij een kennis van Jan Mens,
ook die was goed duur. Turkije doet wat dat betreft niet meer onder voor
West-Europese vakantielanden.
Het was een dagvullend program-ma en we bevonden ons in een gemêleerd
gezelschap. Er werd
Op het terrein is een Hellenistische
stadspoort, een triomfboog, stadsmuren, een
Lycisch graf en een Romeins theater te bezichtigen.
Wij huurden plastic schoenen en
liepen via een touw langs een waterval de kloof in. Het was inderdaad
spectaculair. Vanwege de film en foto apparatuur zijn we eerder omgedraaid
dan Paul, Yuksel en Hilma. Dat was achteraf maar goed ook want die lieden
kwamen aardig nat de kloof uit.
Een wandeling door Kayaköy,
verlaten stad, stond op het programma.
Aphrodisias was een centrum voor
verering van Aphrodite, de godin van schoonheid en van liefde.
Bij de ingang van de stad stond een monumentale
zuilenpoort. Het Hellenistisch theater en het Odeon zijn
nog redelijk intact.
Pamukkale betekent “katoenkasteel”.
Dit slaat niet alleen op de katoen die in de omgeving verbouwd wordt maar verwijst
ook naar de witte kalkterrassen. Dit natuurwonder
is ontstaan doordat warm bronwater al eeuwenlang kalk afzet langs de bergwand
en zo bekkens vormde. Sinds de Romeinse tijd zijn
de warmwaterbronnen met geneeskrachtige kruiden gebruikt voor genezing van reuma
en aandoeningen van hart, huid, ogen en bloedvaten.
De “heilige bron” wordt tegenwoordig gebruikt als zwembad.
Zoals dagelijks om 7.00 uur ontbeten en om 8.00 uur vertrokken.
Vanaf het theater loopt de marmeren straat richting Celsus
Bibliotheek. Onderweg zagen we een steen met daarin afgebeeld een voet;
dit
gaf de richting naar het bordeel aan.
De Thermen van Scolastica liggen achter de Hadrianustempel.
Het was een badhuis met 3 verdiepingen. Op de 2e
verdieping staat een beeld waarvan het hoofd verloren is gegaan. De thermen
waren verbonden met een openbaar toilet in het
bordeel. Het complex had ruimte voor wel 1000 gasten.
Als laatste bezochten we de Sint Johannesbasiliek. Deze
kerk had enorme afmetingen, bij restauratie zou de basiliek de grootste
ter wereld zijn.
Toch vonden wij Efeze mooier dan deze
opgravingen hoewel het steile theater zeer indrukwekkend was en daar verzeilden
Jannie en ik tussen een groep Japanners.
Na de lunch reden we naar Asklepion,
het beroemde antieke heiligdom en centrum voor medische behandelingen, was verbonden
met Pergamon via een gedeeltelijke opgegraven straat
met aan weerszijden winkels en zuilenhallen. Asklepios heeft dit centrum aan
het einde van de 4e eeuw voor Christus gesticht
ter genezing van zieken. Onder Keizer Hadrianus beleefde
het centrum zijn grootste bloei.
Kwart over drie vertrokken we naar Assos, het dorpje
waar we zouden overnachten. De rit langs de kust was prachtig.
Het opgravinggebied van Troje werd druk bezocht, onder
meer omdat zich hier de beroemde Trojaanse oorlog zou hebben afgespeeld. Homerus verhaalt
in zijn Ilias over deze oorlog, die sindsdien tot de
verbeelding heeft gesproken.
Om 18.00 uur liepen we met Jan naar een hele oude Hamman uit
het jaar 1423; Hilma, Jannie en ik gingen naar de vrouwenafdeling en
Paul en Gerard naar de mannenkant. We kregen een badlaken, moesten ons
uitkleden (slip aanhouden) en gedraaid in badlakens liepen we naar de “badkamer”.
Toen de dame verscheen die ons zou wassen en masseren moest ik aan de
TV spot denken waarin een dikke dame zonder tanden de massagekamer binnen
kwam.
’s Middags meteen naar de grote Bazaar gelopen; we wilden
eerst wel wat eten en ineens stonden we voor de "puddingshop";
dit cafetaria-achtige restaurant bestond al toen Jan Mens zijn hippie
trip begon naar India en dat was inmiddels 20 jaar geleden. 
Volgens Islamitische tradities bestaat
het paleis uit meerdere gebouwen, geplaatst rondom
Geluncht en door naar de Aya Sophia,
in 335 gebouwd, afgebrand en herbouwd in 532 door Keizer Justianus. Bijna 1000
jaar lang was de Aya Sofia het grootste gebouw
ter wereld. Slechts
Een van
de verhalen die in omloop waren, vertelde dat Sultan
Ahmet 6 minaretten wenste i.p.v. de gebruikelijke 4.
Wij gingen naar de ondergrondse Cisterne;
een Byzantijns waterreservoir aangelegd door Keizer Justianus.
Dit reservoir moest het keizerlijk paleis in geval van oorlog of verontreiniging
voorzien van schoon water. Prachtige Medusakoppen, sfeervolle muziek,
tranende pilaar.