Gerard & Irene |
Europa |
Noord-West Spanje
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
|
Noord-West Spanje "De schatten van Galicië"
Via Eindhoven reden we naar Antwerpen, waar zoals gewoonlijk een file stond op de ring. Maar Hermen reed over de rechterbaan, voor taxi’s en bussen, en kwam redelijk snel bij de Kennedytunnel waar hij weer moest invoegen.
De eerste stop om de benen te strekken was in Bondues. Na een uur reden we weer verder over de A10, een rechte weg naar Orleans. We kregen nog een stop. Helaas waren de toiletten niet te gebruiken op deze Air, er was geen water voor de spoeling. Dus weer ingestapt en naar het volgende Air gereden.
De eetzaal was erg krap. We zaten aan tafel met Jeanne, Piet en Piet en nog een dame.
Dinsdag 31 mei. Orléans - Pamplona helder zonnig weer, circa 21 graden Tours groeide in de 4e eeuw langzaam uit tot een pelgrims- en handelsstad. Door de bekeerde legioensoldaat Martinus; in Nederland bekend als Sint Maarten, werd Tours een van de belangrijkste religieuze centra van Galië. Nu nog steeds belangrijk en bekend bij de pelgrims.
Tijdens de 2e stop, Saint Leger, hebben we lekkere warme wraps gegeten en koffie natuurlijk. Rondje gelopen door een stuk bos en daarachter zagen we een grote oplegger met Red Bull autocross auto's (juniors) staan.
Wij hadden even een langere pauze nadat de douaniers (6 stuks) weer vertrokken waren. Heerlijk onder de dennenbomen gezeten want het was erg warm in de zon.
De witte kleur staat voor puurheid/reinheid en de rode kleur staat symbool voor het bloed van van Christus. De schelpen worden door de pelgrims op de rug gedragen. De platte kant wijst richting Santiago en de ronde kant waar je vandaan komt.
Heel langzaam zagen we de Pyreneeën in de verte verschijnen en ineens waren we bij de Spaanse grens. Op de verkeersborden staan nu steeds 2 namen. B.v. San Sebastiaan in het Spaans en Donostica in het Baskisch. Lijkt absoluut niet op elkaar, of Pamplona in het Spaans en Iruna in het Baskisch.
Ook weer fijne bedden. Eten deden we aan de overkant in een eetcafé. Een speciale Spaanse groentesoep werd voorgeschoteld, die konden we met een vork eten!! Lachen. Het vlees vond ik niet lekker en cake was ons toetje. Het was erg druk en lawaaierig in die tent, blij dat we voor ons hotel koffie konden drinken. Tonny kwam regelmatig bij ons zitten zij was de 1e keer alleen op vakantie na het overlijden van haar man 3 jaar geleden. Af en toe had ze behoefte aan een bemoedigend woord. Woensdag 1 juni. Pamplona - Vitoria Gasteiz - Burgos - León prachtig weer, veel zon Om 6.00 wekker en 7.00 uur een goed verzorgd ontbijt in het hotel en om 8.00 uur vertrokken we naar Vitoria Gasteiz, de hoofdstad van de Spaanse autonome regio Baskenland. De huidige naam van deze stad is een samenvoeging van de Spaanse en Baskische naam.
Het interieur is geweldig met mooie glas-in-loodramen en veel kunst. Achter glas stond een bijzondere kerststal. Het hele gebied is omgeven door prachtige tuinen en bomen. Ook hebben we de kunstschatten bekeken in het museum, teveel om op te noemen, maar wel bijzonder mooi.
Vanuit de kerk zijn we naar het centrum gelopen, Gerard zat regelmatig even op een bankje en kon daarna weer verder. Koffie gedronken en daarna door naar het grote vierkante plein in het centrum van de stad, deze pleinen ziet men veel in Spanje. Hier lagen 2 pleinen naast elkaar. Het Spaanseplein ligt naast het plein van Virgin Blanca en is mooier omdat het architectonisch een geheel vormt. Overigens zijn de pleinen aan elkaar verbonden.
Terug naar de bus en in de bus de Panaditas opgegeten, erg lekker. Verder op de reis hebben we dit gerechtje niet meer kunnen vinden, jammer.
Hermen gaf aan hoe we naar de oude 16e eeuwse stadspoort konden lopen, dat was de enige poort die overgebleven was van de 12. In de boog van deze poort waren schilderingen te zien. Burgos is met name bekend omdat er veel pelgrims neerstrijken die de Camino de Santiago lopen. De gids stond ons al op te wachten voor de hoofdbezienswaardigheid de grote “Santa Maria Kathedraal”. Deze is enorm en eigenlijk de voornaamste reden om Burgos te bezoeken. Deze staat als enige kathedraal van Spanje op de werelderfgoedlijst.
Aan de noordzijde bevindt zich de Escalera Dorado; de gouden trap. In de kathedraal zijn vele kunstwerken: grafmonumenten, o.a. van El Cid Campeador, de bekendste zoon van Burgos en retabels. De notenhouten stoelen van de koorbanken zijn allen verschillend en zijn voorzien van palmhouten inlegwerk. Teveel om op te noemen.
Verhaal van een pelgrim: Burgos imponeert door zijn gigantische gotische kathedraal van Santa Maria. De kerk is daarom prominent in beeld gebracht. Het is een woud van spitse bewerkte torentjes die wit schitteren in het felle licht. De lucht daarboven is azuurblauw. Een feest voor het oog. Het flamboyante van de Santa Maria is terug te vinden in de kleuren van de gevels: wit, cadmiumgeel en rood. Als laatste liet de gids ons een gebouw zien waar vroegere Condestabele (officieren) gewoond hebben en waar nu een bank gehuisvest is. Zij maakt ook gebruik van die bank en liet ons even binnen kijken, ook hier zag men de contouren van een oud gebouw.
We moesten ons weer verzamelen voor de bus en Gerard ging even naast een opa en oma zitten.
León ligt op de zuidelijke hellingen van het Cantabrisch gebergte in het Noordwesten van het Spaanse binnenland. León ligt aan de drukste pelgrimsroute naar Santiago. De "Camino Francès" geheten. Donderdag 2 juni. León zonnig weer, 23 graden
In de middeleeuwen was het San Marcoklooster een ziekenhuis voor de pelgrims en na de verbouwing in de 16e eeuw werd dit indrukwekkende gebouw de hoofdzetel van de militaire Santiago Orde. Tegenwoordig is dit gebouw een hotel, “Parador de León” de meest bijzondere plek om te overnachten. Het San Marcos complex is omgebouwd tot een Parador, een zogenaamd Staatshotel. Een unieke locatie om te logeren maar je moet wel een flinke portemonnee hebben. Naast ons op het plein, zat een groep schoolkinderen in uniform te luisteren naar een leerkracht net zoals wij deden bij Angela. Zij verlieten eerder het plein waarschijnlijk om een klein stukje van de pelgrimsroute te lopen. Dat stelde Angela ook voor, maar wij liepen naar de bus voor een kleine rondrit door de “nieuwe stad”, alvorens naar de “oude stad” te rijden.
We bezochten de Kathedraal van León. Bij de hoofdingang stond een infodisplay met de jaarlijkse data van muziekuitvoeringen in deze kathedraal. De kathedraal was aan de noordelijk kant heel donker. Bij de ramen aan de zuidkant kwam veel licht binnen. Hier werden de ramen schoongemaakt en van dubbelglas voorzien zodat de kerk de warmte wat meer vast kon houden. Uiteindelijk zullen alle glas-in-loodramen behandeld gaan worden. Ook prachtige orgels waren er te zien en die hebben niet alleen verticale pijpen maar ook horizontale, de zogenaamde trompetters. De orgels hebben meer dan 4000 pijpen en pijpjes. Bij het naar buiten gaan zagen we de funderingen van de stadsmuren van de 1e eeuw na Christus, maar ook van de 2e eeuw. Onderweg naar Casa Botines kwamen we een meidengroep van steen tegen, “Infantas de León” genaamd.
Terug in het hotel een uurtje geslapen en nadien naar de Italiaan voor het diner. Aan een ronde tafel gezeten met Luci, Ameli, John, Maria, Aleid, Tonny en wijzelf. Veel gelachen.
In de kelder lagen voornamelijk materialen, op de begane grond voornamelijk heilige beeldjes, prachtige glas-in-loodramen, bijzondere gewelven, die deden denken aan de Moskee in Cordoba.
Nadien een terras opgezocht voor koffie en twee broodjes besteld voor onderweg. Zelf heb ik nog door diverse straatjes gewandeld en daarna moesten we terug naar de bus en gingen we op weg naar Lugo. Onderweg kwamen we weer diverse pelgrims tegen, altijd te herkennen aan de schelp op hun rug.
We begonnen met een wandeling over de muur. Bij een leuk pleintje liepen we met een trap weer van de stadswal af. Via de hoofdstraat gingen we terug en vonden een terras waar we koffie hebben gedronken.
Terug naar Gerard, hij was blijven zitten op een bankje, weer een terras opgezocht. Iets lekkers gedronken en een beetje de dag doorgenomen.
Terug in de bus weer op weg naar ons nieuwe hotel Congreso, gelegen in Montauto, een dorp nabij Santiago. We kregen een kamer achter in het hotel ver verwijderd van het restaurant en de receptie. Om 20.30 uur waren we welkom om te eten. We zaten met Anja en Rini aan tafel en er stond een buffet klaar, dus zelf halen deze keer. Op ons bed lag een groot rolkussen en daar moesten we samen mee doen, dat ging eigenlijk wel goed. Zaterdag 4 juni. Montauto - Santiago de Compostela zonnig bewolkt weer
Op weg naar de Kathedraal stonden de bakkers amandelkoekjes uit te delen een traditie die ook bij Santiago past, maar wel met de bedoeling natuurlijk dat je flink in zou kopen op de terugweg.
Volgens een legende zou het graf van de apostel Jakobus de Meerdere, een van de discipelen van Jezus, zich hier bevinden. Zijn stoffelijk overschot zou, nadat hij in Judea onthoofd was, in een stenen boot zijn gelegd waarin 2 van zijn discipelen meereisden. De boot bereikte vanzelf de Galicische kust waarna het dode lichaam werd begraven in de berg Librédon. Over het graf verrees een machtige basiliek.
In dat zelfde parkje zat Ramon Maria del Valle-Inclán y de la Peña (28-101866 tot 5-1-1936). Hij was schrijver en voornamelijk bekend om zijn modernistische toneelstukken en romans. Hij behoorde tot de generatie van ’98: een stroming waarin o.a. het verlies van de Spaanse koloniën centraal staat.
Ook weer een giga orgel met trompetters. Prachtige kapellen, overdone met goud en andere dure materialen. We raakten niet uitgekeken.
Op weg naar de waterval reden we door kleine dorpjes en zagen vreemde schuurtjes staan.
Hermen vertelde dat er soms ook slaapplekken van gemaakt werden.
We stopten in Dumbria voor een prachtige waterval, uniek omdat deze waterval dicht bij zee ligt. Prachtige omgeving, leuk jachthaventje en sportterrein. We bleven langer weg dan gepland maar de omgeving was schitterend. Via smalle weggetjes en mooie dorpjes reden we verder en kwamen op Kaap Finistère terecht, we moesten nog wel een eindje lopen om bij de vuurtoren te komen.
Prachtig uitzicht over de Atlantische oceaan, mooie begroeiingen op de rotsen. Ook vonden we hier het 0-punt van de Camino route, en er staat ook nog een leuk standbeeld van een pelgrim.
Hermen reed ons naar de jachthaven van Finistère met aan de oever een aantal visrestaurantjes. Wat zouden we bestellen; vis van de dag, had hij niet. Kabeljauw dan, ook niet. De “baas” van het restaurant wist wel iets. Volgens mij had hij die schotels klaar staan want 5 minuten nadien hadden we een bord vol zeeduivel en garnalen. Smaakte prima maar was veel te veel.
Nadien nog even een loopje bij de jachthaven gedaan en toen was het al weer tijd voor de bus en gingen we op weg naar La Coruña, een drukke havenstad, waar de oudste vuurtoren van de wereld staat, de toren van Hercules. Ook lag er een mooie mozaïek van een windroos op zee niveau. Ik liep niet mee, was weer omhoog en omlaag lopen en het zonnetje scheen dus bleef ik heerlijk op een bankje zitten. Gerard gaf aan dat het best een hele klim was geweest en maar goed dat ik niet mee ging. In het centrum van Coruña hebben we nog een koffietje gedronken en weer terug naar ons hotel. Laatste keer buffet hoop ik. Maandag 6 juni. Santiago - Taramundi - Oviedo bewolkt met af en toe zon
Hij was een goede timmerman en metselaar, beroepen die hij uitoefende tijdens zijn verblijf in het Zuid-Amerikaanse land, en goed bekend met de molen, aangezien zijn vader er een had van zeer kleine afmetingen. Hij besloot zijn spaargeld te investeren in de bouw van een maquila-molen. Hij was er zeer zeker van dat de locatie strategisch was om het grootste aantal klanten te krijgen. Mazonov was de perfecte plek. Nu is het het grootste watermolenmuseum van Spanje. We werden opgehaald met een klein busje en reden op stijle weggetjes naar beneden. We mochten alles aanraken en bedienen, bijzonder. Daarvoor kregen we plastic handschoenen zodat de handen schoon bleven. Nadien koffie gedronken en het dorp bekeken, daar was niet echt veel te zien. We zouden hierna naar Romeinse opgravingen gaan, maar die waren op maandag en dinsdag gesloten. Waarom dit toch in het programma zit snapte de chauffeur ook niet. We konden door het hek deze afgravingen bekijken!! Hermen stelde voor om naar Oviedo te rijden en daar de stad te bekijken. Goed idee.
De cider wordt hier op traditionele wijze geserveerd, waarbij het van grote hoogte in het glas wordt gegoten om het met bubbels te beluchten. Combineer het glas cider met bordjes met gegrilde wilde paddestoelen, mosselen, lokale hammen en kazen en zelfgemaakte kroketten.
Kathedraal de San Salvador, is een imposant gebouw en een mix van Gotische en Barokke stijlen. Op het plein van de Kathedraal hebben we iets gedronken en gegeten.
Campo de San Fransico, het stadspark van Oviedo, ligt aan de rand van de oude stad, aan de voorkant loopt een mozaïekstraatje en links in de hoek staat een enorm standbeeld. Het was weer tijd om langzaam terug te lopen.
We namen een andere weg en zagen plots een standbeeld van 7 naakte oudere mensen. Zonder titel, maar het zal wel iets te maken hebben met de aftakeling van de mensheid. Onderweg kwamen we nog een stuk middeleeuwse muur tegen. Dinsdag 7 juni. Oviedo - Comillas - Bilbao zonnig weer
Toen Hermen weer wilde vertrekken bleek dat Aleid haar tas vanaf de straat naar beneden had laten vallen. Die tas was nog niet zo snel uit de struiken gehaald. Aleid zagen we nergens die zat al in de bus. We reden weg van het dorp Llanes en zagen daarna diverse dorpjes passeren. San Vicente was oorspronkelijk een klein vissersdorpje, maar met haar prachtige stranden en sneeuwbedekte bergtoppen van de Pico’s d’ Europa werd dat strand steeds populairder. Over de haven van San Vicenta ligt een oude brug, de Mazabrug. Hier reden we overheen, echt goed fotograferen konden we niet. Daarna reden we naar Comillas om het huis van Gaudi te bezoeken. De laatste van de 3 Gaudigebouwen die buiten Barcelona staan. Comillas is een schilderachtig dorpje. Het dorp ligt in het noordwestelijke deel van de regio aan de Golf van Biskaje. Daar aangekomen vertelde Hermen hoe we moesten lopen, niet door het park maar rechtdoor. Menigeen dacht er toch eerder te zijn door het park, dan degene die de weg volgde die Hermen verteld had. Zij kwamen bedrogen uit, stonden voor een gesloten hek en moesten weer helemaal terug.
We zagen een huis dat behoorlijk druk was beplakt met zonnebloemtegels, een grote entree met een toren en kleine ruimtes binnen, wel allemaal ingericht op hun specifiek gebruik. Binnenruimtes waren voorzien van dubbele schuiframen en in de slaapkamer met prachtig houten wegklapbare panelen voor de nacht. In de muziekkamer waren buiten kleine zitjes gemaakt, die zaten overigens heel goed. De badkamer is bekleed met handgemaakte tegels en een marmeren vloer. Overal dure materialen. Bijzonder is de serre, annex orangerie, waar een hoeveelheid grote planten zorgt voor een weldadige rustgevende uitstraling.
Maximo heeft er echter maar 1 week kunnen wonen toen overleed hij. Het huis is daarna diverse keren verkocht, en nu is het een privé museum. De gids was blij met een grote groep mensen en bedankte ons dat we gekomen waren. Teruggelopen naar het centrale plein en daar hebben we calamaris en kroketjes besteld met brood. Onderweg naar de bus zagen we weer pelgrims lopen. Ook door Comillas loopt een deel van de Camino. Op weg naar Bilbao.
We kregen een grote kamer met balkon uitkijkend op de riviermonding en de wijk achter het hotel. Ook voor ieder een bed van 1 meter breed. Een verzorgd diner, vooraf salade Nicoise, lamsvlees en vers fruit toe. Sfeervolle eetruimte en prettig gezelschap. Woensdag 8 juni. Bilbao - Guernica - Guggenheim regen!! Daarna gingen we op weg naar Guernica. Een dorp wat door de Nazi’s helemaal is plat gebombardeerd op verzoek van Franco.
Op dat moment vloog één eenzame Heinkel He 111-bommenwerper van het Duitse Legioen Condor boven de stad, die zijn bommen afgooide en weer wegvloog. Vele bewoners dachten dat het gevaar geweken was en kwamen weer naar buiten om de gewonden te helpen. Vijftien minuten later kwam het volledige eskader om het plaatsje te bombarderen. Het bleek dat veel schuilplaatsen niet bestand waren tegen de vele bommen. Daarom vluchtten vele mensen naar de velden rondom de stad. Op dat moment schoten Heinkel He 51-eskaders op de vluchtende mannen, vrouwen en kinderen. Daarop bombardeerden drie eskaders van zware Junkers Ju 52-toestellen tweeënhalf uur lang de stad met bommentapijten, bestaande uit kleine bommen, 250 kilo zware bommen, brisantbommen en brandbommen. Hele families werden begraven in hun woningen en schuilkelders. Brandende koeien, schapen en paarden renden in paniek rond totdat ze stierven. Twee dagen na de aanval bezetten de troepen van Franco de stad.
Het heeft de hele ochtend geregend. We hebben nog even de markthallen bezocht en hier en daar droog koffie gedronken met iets erbij gegeten.
We wisten dat er een auto-tentoonstelling "motion" was waarvan ik dacht dat hoeft niet voor mij, maar toch was die erg leuk; al die oude, soms vreselijke modellen te zien. In een andere zaal stonden bouwwerken van de toekomst. Ook van de TU Delft stond er een cabine waarin een film over de toekomst van bepaalde zaken werd vertoond.
De 1e stop was om 10.30 uur met koffie en iets lekkers. De zon komt er weer regelmatig door. De tweede stop om 14.15. Koffie met broodjes. Af en toe een slaapje en wat puzzelen, de reis schoot goed op.
Bij aanvang van het diner gaf Truus een envelop aan Hermen en bedankte hem voor zijn uitgebreide uitleg, altijd vriendelijk en rustig rijden. Hij was blij en verrast.
Vrijdag 10 juni. Orleans - Zeeland - Parijs - Eindhoven goed weer Gestopt bij de Eiffeltoren voor een fotootje en even de benen te strekken. Over de Av. des Champs-Élysées reden we Parijs weer uit.
Op weg, deze keer via Brussel, naar de ring van Antwerpen en via Eindhoven reden we naar Zeeland waar een laatste maaltijd voor ons klaar stond. Dat is altijd goed verzorgd. Afscheid genomen van de medereizigers. De auto opgezocht en naar huis gereden. Tegen 20.00 uur waren we weer thuis.
Irene |
Uiteindelijk reden we rond 18.00 uur Orléans binnen op zoek naar het “Comfort Hotel”. De plannen waren kennelijk gewijzigd want wij moesten naar het “Fasthotel”,
De eerste stop vandaag was bij Jaunay-Clan voor koffie en daar ontmoetten we de chauffeur van de Corsica-Sardinië reis. Remko van 2.04 meter niet te missen. Even met hem gesproken. 
De douane reed al even naast ons en we moesten stoppen op de Air bij Lesperon. Hermen moest uit de bus stappen. Een douanier kwam binnen en verbood ons foto’s te maken.
Tijdens het verderrijden vertelde Hermen dat de pelgrims een grote witte schelp dragen met daarop een kruis; het symbool van Christelijkheid en God’s bescherming.
We rijden door een aantal tunnels uitgehouwen in de rotsen. Moeilijk om een foto te maken vlak voor de ingang. Aangekomen in Pamplona staat het Hotel4bed, een vierkant gebouw met moderne kamers, zonder al te veel poespas maar wel met leuke oranje teksten en tekeningen. De tekening met de stier in het restaurant slaat natuurlijk op het jaarlijkse stierenrennen door de straten van Pamplona.
In het gedeeltelijk ommuurde stadscentrum bevindt zich een kathedraal uit de 12-14e eeuw genaamd “De Maria Inmaculada”. Deze Kathedraal is gebouwd in een neogotische stijl en is een van de mooiste in Europa.
Omdat we na de middag verder reden naar León ging ik op zoek naar iets eetbaars. Gerard bleef zitten. Op het Spaanseplein zat een bakkertje en die maakte Panaditas. Voordat ik ze mee kon nemen moesten ze even in de oven.
Onderweg reden we langs kleine, lieflijke zonovergoten dorpjes gelegen tussen de bergen. We waren inmiddels op weg naar Burgos. De bus buiten de ommuurde stad geparkeerd.
Nadien hadden we weer vrije tijd, dus zochten we de boulevard met platanen op. Als de takken lang genoeg zijn bindt men deze aaneen en kan men rustig in de schaduw lopen en zitten.
Deze oude stad heeft een vestingmuur die her en der in de nieuwe bebouwing is opgenomen. León is een belangrijke stop voor pelgrims onderweg naar Santiago. We zien nu vaker voetafdrukken in de weg naar Santiago of een grote schelp ingebed in de straat.
Nadien een eettentje opgezocht, kwamen terecht bij “the Green Corner”. Een lekkere salade gegeten. Wij waren vrij vanmiddag, deden niet mee aan de excursies. Even tijd voor onszelf. Een beetje de stad verkend en langzaam richting het hotel gelopen. Bij een ijssalon gestopt en voor ieder een dikke ijsco besteld.
Eenmaal in Astorga scheen de zon en konden we rustig van de bus naar het Bisschoppelijke Paleis lopen, dit gebouw is ook ontworpen door Gaudi voor de bisschop van Astorga.
Lugo is een stad met de best bewaarde stadsmuren uit de Romeinse tijd. Binnen de muren bevindt zich een klein historisch centrum met een oude kathedraal.
We kregen een dame met een moeilijke Spaanse naam, maar ze sprak Nederlands. Dat was weer gemakkelijk. Hier hebben we een rondleiding en uitleg gehad over de gang van zaken in Santiago en de Kathedraal. eigenlijk teveel om op te noemen.
De gids liep met ons naar een parkje en liet ons het meest gefotografeerde beeld zien in Compostella. Het standbeeld van de 2 Maria’s, wij lachen natuurlijk, maar het verhaal achter deze 2 dames doet je het lachen wel vergaan.
Het was een prachtige dag, eerst de rondleiding met heel veel verhalen. Daarna zelf de kathedraal bezocht en het enorme wierookvat, wat morgen dus heen en weer geslingerd gaat worden door 8 mensen, bekeken. Dat is een hele happening maar we zijn er morgen niet.
Later liepen we naar de overdekte markt en hoorden we een Didgeridoospeler. Ook bijzonder om naar te kijken. Uiteindelijk een eetetentje gezocht en een lekkere salade gegeten.
Deze horreos stammen uit de Romeinse tijd en zijn typische graanschuurtjes uit het Noordwesten van het Iberisch schiereiland, gebouwd in hout of steen, opgetild vanaf de grond door pilaren die eindigen in platte stapelstenen om toegang door knaagdieren te voorkomen. Ventilatie is mogelijk door de spleten in de wanden.
Behalve pronken met hun rijkdom financierden een aantal “Indianen” de bouw van scholen, openbare verlichting, stromend water en grote palmtuinen. Het plaatsje San Francisco waar we voorbij reden is ook zo ontstaan.
Deze kaap is een granietheuvel met een hoogte van 600 meter. De naam Finistère is afgeleid van het Latijnen Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt. Ook de kaap waar de schepen vanaf de oceaan hun koers op uitzetten op weg naar Europa, naar huis!
De geschiedenis van het museum begint in het laatst van de19e eeuw, wanneer Manuel Lopez, een emigrant naar Argentinië, besluit terug te keren met het spaargeld dat daar was verdiend.
Het authentieke stadje Oviedo is een must-see aan de Costa Verde en bekend om de Cider. Sidrería La Pumarada ligt in het centrum van Oviedo, niet ver van de kathedraal.
We liepen langs de universiteit, waarin een standbeeld staat van de oprichter, voorbij zwarte houten paardjes en een hele dikke mama met kind. Standbeeld voor la Maternidad (moederschap) maar wordt in de volksmond “de dikke” genoemd.
Bij San Antolin Beach stopte Hermen, en een aantal mede-reizigers stonden meteen op het strand. Gerard zag ik niet, die bleek later om de bocht bij een riviertje te staan en keek hoe vissen zich op een plek verzamelden en dan samen verder stroomopwaarts zwommen.
“El Caprichio” is een bouwwerk van de Catalaanse architect Antoni Gaudi. Hij kreeg van Maximo de opdracht tot het bouwen van een herenhuis op een niet al te groot stuk grond in een parkachtige omgeving.
We kwamen terecht in “Gran Hotel Puente Colgante” met uitzicht op het estuarium van Bilbao, de zee en de hangbrug. Langs de rivier liep een boulevard waar je heerlijk kon wandelen en zitten, bankjes genoeg.
Een wandeling door het stadje met foto’s uit die tijd liet de ravage zien. Ook hangt hier, als tegeltableau, een kopie van het schilderij Guernica, geschilderd door Picasso. 
Buiten lag een bos tulpen in diverse kleuren. In de zalen op de grond staat materiaal van deze tijd in vormen of gangen geplaatst door Richard Sierra. In de zaal van Dubuffet hangt moderne kunst en enkele schilderijen konden we zeker waarderen.
Uiteindelijk afgezakt naar de Bistro en op het terras onder een parasol in de regen koffie gedronken en een pincho gegeten. Daarna buiten nog even de spin gefotografeerd en een bronzen beeld van Ramon Rubial Cavia.
We waren tegen 19.30 uur in Orléans bij ons poppenhuis hotel. Half negen eten. Tevoren nog even op het terras gezeten om bij te komen.
Truus kreeg van ons nog een dankwoordje voor het verzorgen van alle drankjes en Hermen gaf haar een doos bonbons.